Gabriel
Osorio quixo coller o touro polos cornos, pero cando chegou á súa altura
decatouse de que era unha vaca. Non lle gustaban as vacas. Estaba farto de
vacas. Media vida coidando vacas. Agora dedicábase a repartir coellos polos
cotos de caza de toda a provincia. Os coellos procedían dunha granxa que tiña a
Deputación no val de Baños de Molgas, á altura das Pedradarcas. Gabriel cargaba
as caixas de coellos nun furgón branco e ía de concello en concello
repartíndoas. Ós poucos días volvía polos mesmos cotos para saber se realmente
soltaran os coellos. Intuía que algúns presidentes dos cotos quedábanse cos
coellos. Nesta vida, no fondo, ninguén é parvo. Por certo, Gabriel Osorio
tampouco é parvo. E agora, cada un que entenda o que lle dea a gana. Largou de
xunto á vaca, subiu ó furgón e seguiu percorrendo os camiños para soltar
coellos polos cotos da provincia. Gustáballe o seu traballo; se a isto se lle
chama traballo.
Café
Paco Paz de Ourense. Xoves, 3 de outubro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario