E DESPOIS, QUE?

              Cando estas liñas saian á luz ata poida que xa estea vendimando ou que o vaia facer, porque o venres (cando escribo isto) semella que chegaron a un acordo as adegas e a administración para que, aquelas, recollesen todas as uvas que quedaban aínda sen vender, preto de media tonelada de quilos. Repito: ata poida que xa estea vendimando. Polo que, “adeus, problema”. Xa! E despois, que? Que pasará coa seguinte colleita? Volverán as cartas das adegas negándose a recoller máis uvas? Volverá o baile de San Vito? As reunións? As manifestacións? Os encerros ou peches? Non estou disposto a pasar unha vez máis esta situación. Levo xa dúas. E por moito que se diga “non hai dous sen tres”, non quero unha terceira angustia, unha terceira incerteza. Nin a administración nin o consello regulador do Ribeiro poden permitir unha cagada máis nesta denominación de orixe. Un traballador do sector primario ( o máis débil, o menos pagado) non pode arriscar un ano de traballo e de gastos, porque se non consigue vender, o afundimento da súa familia pode ser total. Teño asumido que se para a época da poda non teño segura a venda das uvas, abandono a viña dunha hectárea e axiña quedará para o pasto das lapas. E penso que coma min farán moitos. E a xuventude, vendo o que hai… O Ribeiro debería pensar máis no futuro.

              Café Paco Paz de Ourense. Venres, 4 de outubro de 2013