A CULPA E O BERRO

Abrín a man e deixei caer a culpa sobre a baldosa... negra. O que me faltaba! Negro sobre negro. A culpa é negra, sempre foi negra. Quixen agacharme para recollela de novo. Dóenme as costas. Que quede aí, a ver se alguén a pisa, a trepa. Non hai ninguén. Ó final haberá que cargar con ela. Pero, antes de collela, que siga un pouco máis tirada sobre a baldosa negra.

Abrín a outra man e deixei caer o berro que tiña preso. Levaba tempo querendo saír, querendo dobregar ó silencio. Este estaba nunha situación de calma, de sosego... de silencio. Mais o berro levaba xa moita culpa acumulada e quería expulsar tal sentimento. Antes de chegar... á baldosa branca, rebentou nun só estoupido, seco e longo a un tempo. O berro fixo tanto ruído que engruñou á culpa, meteulle o medo no corpo.

No chan iniciouse así unha guerra aberta entre a culpa e o berro. Unhas veces, a baldosa branca púñase por enriba da negra e, outras, era a baldosa negra a que asoballaba na branca. Guerra dialéctica, a berros. Guerra eterna, a berros. Foi tan longa a súa guerra que, pouco a pouco, minuto a minuto, perderon os folgos. Quen imperou, ó final, foi o silencio. Case sempre sucede o mesmo: que o silencio imponse contra todo, contra todos e contra o tempo. Case é lei de vida.

A culpa e o berro estaban nas mans. O silencio... o silencio está na esencia diaria: na ansia e no desexo, na calma e o sosego, na claridade do día e na escuridade da noite. O silencio envolve as mans e, con parsimonia, acomódaas na tranquilidade dun ir e vir continuo e eterno, sen culpas nin pecados, sen berros nin bramidos. Logo da tempestade, chega a calma. Case é lei de vida.

Café Chechu. O Vinteún (Ourense). Mércores, 19 de xuño de 2024