Vou soltar un responso polo verso que se deixou caer do poema. Hai versos soltos que son moi cridos e, claro, a realidade asfíxiaos de tal maneira que acaban morrendo. Requiescat in pace polo pobre cativo. El mesmo pensaba que estaba demasiado prisioneiro e quixo presumir de liberdade. A liberdade hai que saber ganala. Ás veces non queda outra que aguantar un pouco e compartir as rabuñaduras da alma ou os berros das protestas cos demais versos do soneto, cos demais compañeiros.
O verso que se deixou caer, en poucas palabras, contaba que a vida era un ramallete de rosas e uns cantos sorrisos nos beizos. Máis ou menos. Pobre infeliz! A vida non é tan bonita como el quere presumir. A vida, por veces, quizais por moitas veces, é a treboada que asoma, o trono que estoura, o alustro que asusta e a auga que molla. A vida son moitos berros e, quizais, outras tantas bágoas. A vida é coma ese verso que se deixou caer e que, pouco a pouco, minguou no anhelo de querer ser libre. Kirieleison. Kristieleison polo mesmo...
Logo de tanto canto fúnebre, o verso arrastra a súa tristura e, de esguello, mira cara ó seus compañeiros coa intención de volver ó soneto. A experiencia acaba de dicirlle que a realidade vai máis alá dun desexo inocente e que a vida, como tal, ten que ir rimando polos sucos do tempo, por todo o poema. Kirieleison, kristieleison polo verso solto...
Agora si deixa escapar pingas de estima para, pouco a pouco, quedar enxoito das súas ansias de alardear. Cando xa está practicamente seco e, ante tan pouco peso, o verso solto sobe con certa vergonza cara á primeira estrofa. A realidade zurciuno definitivamente ó poema.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 3 de xuño de 2024
Finca Fierro. Barbadás. Luns, 3 de xuño de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario