DANOS COLATERAIS

A ver quen os aguanta agora. Ós merengues, digo. Quería meterme con eles, pero non hai maneira. Por unhas ou outras cousas sempre saen a flote, sempre saen adiante. Son coma a mera, que por moito que sulfates, aparece e aparece. Xa lles pode chover sobre a súa área que, eles, cun raio de sol, asoman. Exactamente igual que a mera.

Algo moi semellante ó que segue a acontecer en Palestina e Israel, que de cando en vez fálase de proxectos de paz, aínda que non creo eu que o Netanyahu estea pola labor. Nin tan sequera os Estados Unidos por moito que digan. Aí atrás semella que recuaban un pouco no seu apoio a Israel, cando, ó mesmo tempo, lles preparaban outro envío de armas por 920 millóns de euros, ou o que é o mesmo, máis de mil millóns de dólares. Os ianquis, por medio do Departamento de Defensa, aseguraban que estaba en marcha unha unidade especializada do exército para facilitar o envío de axuda humanitaria. A ver quen os entende, a que papel xogan. Díxeno moitas veces: usan a súa boquiña pequena, ou fan declaracións para disimular.

Israel non disimula, non finxe. Hai uns días deixou caer “unhas armas” para causar 45 mortos —23 menores; sempre os nenos e as mulleres os máis sacrificados— no centro de desprazados de Rafah, que non é un centro militar, nin de armas, nin rabo de gaitas. Iso si, axiña asomou Natanyahu para cualificar tal xenocidio de tráxico erro. Un erro moi grande é que ese tipiño estea onde está. Pero xa sabe imitar moi ben ó pai putativo: que di unha cousa e fai outra. Mellor ó revés, ou sexa, que fai unha cousa e di outra.

Dos desprazados e mortos en Ucraína, deses xa non falamos. Levamos xa tanto tempo que, tanto os medios de comunicación coma os paisanos de a pé, afixémonos a ela e, si, de cando en cando, asoma algo sobre axudas (axuda armamentística, digo) para seguir provocando que os mortos se sigan contando a centos, importando pouco o lugar e o exército no que acontecen as baixas.

Algúns intentan defender certas guerras, sexan por territorios ou fronteiras, por ideas, por relixión..., cando unha guerra, calquera guerra, toda guerra nin tan sequera se pode usar coma derradeiro recurso para a defensa ou a conquista de algo. Toda guerra o único que trae é caos, desolación e morte. E as mortes, xa sabemos cales: as do terceiro parágrafo. Os famosos danos colaterais. Iso si, danos colaterais que sempre caen do lado dos máis inocentes.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 1 de xuño de 2024