Ela, coa ollada tristeira e perdida, quixo expulsar uns cantos berros na soidade nocturna. Tan só conseguiu uns impos, uns saloucos que lle doeron ata o máis profundo. Acabou descargando todo nunhas bágoas que mollaron os seus sentimentos, a súa realidade. Os reveses da vida, por veces, son coma aqueles cravos de Rosalía que se cravaban no corazón. Ela deixouse caer sobre o sofá, escondeu a cara entre as mans e rompeu a chorar con forza. O silencio deixou de ser silencio e a soidade nocturna asomou aínda máis amarga, máis dura, máis solitaria.
Cando non tivo máis saloucos analizou os pros e contras dunha relación que a mancou, que lle doe, que aínda a sente. Porén, non quere que os soños se sigan volvendo pesadelos, e quere que catro ou cinco versos escritos fagan rimar a súa esperanza. Esa na que se sabe que o tempo pasa e todo cambia, que a algarabía asoma varias veces, que a felicidade case sempre acaba derrotando ás desgrazas, ós infortunios, e que o silencio e o ruído mesmo se mesturan para que berros e impos saian a un ritmo máis compasado, menos problemático ou conflitivo.
Ela acaba limpando con forza, con carraxe, con ganas as bágoas sobre a súa cara e sabe que logo da tempestade chega a calma, que logo do sufrimento chega unha nova existencia, un novo vivir, un novo poema con moitos máis versos. Versos cheos de sorrisos brancos e gargalladas alegres e goces inmensos e desexos compartidos e soños bonitos e sentimentos básicos. Ela, pouco a pouco, baila un valse sobre o sofá; si, algo mollado, pero con recantos secos de esperanza. Porque na esperanza, a maiores de que nunca se perde, está a forza dunha nova filosofía, dunha nova existencia.
Café Brétema. A Valenzá. Martes, 11 de xuño de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario