Sabía que había algo alá. No fondo. Notaba movemento. Vía como as xestas se movían. O aire era inexistente. Algo había. Achegueime con cautela. Ante certos movementos hai que facelo, non con medo, pero si con prudencia, con precaución. Podía ser un animal perigoso. Mesmo un ser descoñecido. Ou un extraterrestre galáctico. Sempre se falou de certos casos, e todo podía ser.
Segundo me achegaba, o movemento semellaba máis frenético porque as xestas bambeaban de tal maneira que incluso o chan empezaba a cubrirse coas flores que se desprendían da planta. De camiño collín un bo caxato que cortei dun codeso. Xa digo, precavido pero sen medo. E o medo, cun bo mastro nas mans, sempre é menos medo, sempre a valentía crece uns graos de axuda.
Non sei se foi por querer asustar ó que houbese alí ou, por que non, por ese presunto medo, o caso é que empecei a baduar cara á esa dirección. A ver se así amedrentaba, asustaba ó que houbese alí e fuxía sen eu ter que actuar para nada. Certo que a actuación podíame saír pola culata.
Ó mesmo tempo que esbardallaba, daba fortes golpes contra o chan co caxato de codeso. Para espantar ó bico, ó ser humano, ó extraterrestre, ó que fose. Porén, aquelas xestas cada vez se movían con máis forza e máis rapidamente. Ós dous ou tres metros xa empecei a divisar algo. Algo así coma unha pelaxe tirando a marrón e bastante requichada. Era unha parella de ourizos cacheiros en faena! Como dúas criaturas tan pequenas armaban aquel escándalo! Deixei que seguisen co gozo. Coitadiños!
Café Paco. O Vinteún (Ourense). Venres, 31 de maio de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario