Parei ante unha silveira porque uns metros antes vira saír un paxaro dela e quería saber se era porque tiña alí o niño. Non tardei en atopalo. Era dunha merla. A intuición era fácil: a maiores da forma do niño, o paxaro que saíra asustado ante a miña presenza era precisamente unha merla.
Cando estaba mirando o que contiña o niño (ovos), notei tal brandura nos pés que pensei que se abría a terra e que me tragaba. Simplemente estaba a pisar nun solo tan brando que a memoria pegou un esprinte para chegar a unha época de rapaz, ou mellor aínda, de cando era cativo, de cando a inocencia era tan inocente que valía todo.
.jpg)
Á altura do Agro Pequeno, e de cando a carreira que pasaba por alí aínda non se asfaltara, había algo así coma un metro cadrado ou, como moito, un par deles nos que o chan era tan brando que, ó tocarlle cun pé, mesmo semellaba que se afundía. Os pais ou os que me acompañasen sempre me advertían co mesmo: coidado coa vella morta, que te pode tragar. A inocencia era tan grande que o pensamento só se me ía ás areas movedizas, aínda que ben vía que aquilo non era tal.
Entón, a inxenuidade aínda se facía máis grande ó pensar que aí estaría unha vella enterrada. E como cativo que era buscaba todas as formas posibles sobre as maneiras de morrer de tal vella e, aínda máis, por que a enterraran alí, precisamente alí. Incluso ás veces tornaba das vacas para que non pasasen por ese lado, para que non pisaran na vella morta. Agora entendo que tal vella morta sería unha bolsa de auga que abrandaría de máis o metro ou o par de metros cadrados.
Café Kibu. A Valenzá. Xoves, 8 de agosto de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario