Resucitei de entre os vivos... porque seica estaba morto. Alguén me matou dun suspiro. Alguén confundiu os termos, ou os nomes, ou as ansias, ou as présas. E soltou a noticia, a bomba. O de bomba quizais non proceda; polo menos para aqueles que desexen o meu pasamento. Porque os hai. Sei que os hai. Porén, segundo me mataron nun suspiro, resucitei nun alustro.
E como alustro, brillo con forza e percorro todos os ceos da miña existencia. Latexo, quizais, co vento ferido; pero respiro, seguro, tras o ritmo dun asubío. Son coma un fío, coma un trapo de farrapeira que tece un bolso, ou unha pulseira, ou calquera tea. Entre puntada e puntada hai unha palpitación de ansiedade, un recanto da memoria, un curruncho de esperanza. En cada trapo de farrapeira asenta un soño que se ata, que se xungue, que se tece coa aspiración dun desexo.
San e salvo furgo por entre os seres que se moven ó seu compás. Eu buligo ó meu e, como formiga (ruín, si) que son, sigo construíndo un formigueiro cheo de idas e voltas, de berros e silencios, de cancións e poemas, de vilas e aldeas. Un formigueiro cheo de pulsos, de devezos, de ambición, de aguante, de resignación, de ímpeto, de perfumes que cheiran ben, de flores amarelas que escintilan, de silencios que o din todo, de berros que non aclaran nada e de saúde coa que tirar para adiante.
Tiro cara á adiante neste mundo dos vivos, porque a miña resurrección, en principio, abrollou de entre os presuntos mortos. Non son tan fácil de eliminar. Nin tan sequera naqueles pesadelos imaxinados ou desexados. Os meus soños van máis alá dunha angustia mortal.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Luns, 12 de agosto de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario