O REI DO POLO ASADO

Ás catro da tarde o rei do polo frito baila un tango sobre os cornos dun escornabois, mentres a uns cinco metros un raio de sol, tan só un, pega con forza sobre unha flor, tan só unha, de toxo. Antigamente, o rei do polo frito era Ramoncín. Hoxe en día é Satiro, o fillo da Clotilde, o rei do polo asado, que montou unha granxa de pitos cando xa non quedaba ninguén na aldea.

Empezou tan de cero que foi a derradeira veciña a que lle regalou unha galiña ó desaparecer tras a última casa da aldea. A partir de aí, Satiro, O Garnacho, foi paso a paso, ovo a ovo, pito a pito ata o imperio de hoxe. Porque ten un imperio.

Fixo a granxa e pódese dicir que nin a estreou, xa que como non hai ninguén, deixa os polos soltos por toda a aldea e por todas as fincas da mesma. Tampouco se dedica a vendelos, non. El mesmo, no forno comunal, que está na mesma praciña da aldea, asa alí os polos e cada dous días sae co seu furgón a venderllos ós supermercados. Vende poucos neses lugares pois, cando chega a eles, xa leva o furgón practicamente baleiro... a xente “atrácao” polo camiño.

Quen os asa realmente é a súa dona, Carmiña Lucero, a filla do Paisano, que, polo que se ve, ten boa man. Os que a coñecen ben, din que sempre tivo boa man. No forno, Carmiña sempre anda coas pernas ó aire (a calor e moita) e nestas vense contusións a esgalla, como se fose á guerra, a causa de manexar, manipular na leña para quentar o forno. A pesar diso, o Satiro sempre lle di que ten unhas pernas bonitas. Ela sorrí, el ri e marcha bailar unha polca sobre o pico dun dos seus pitos.

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 7 de agosto de 2024