Escribo poesía cando non me apetece cantar. Cando canto bailo sobre unha arañeira durante quince minutos xustos. E non son un elefante. Son pouquiña cousa, pouco máis máis de cinco arrobas e algo. Aínda así son un home feito e dereito que respondo ó nome de Roque Sanguñedo Salgueiros.
De cando en vez deixo caer pingas de orballo sobre un caderno cuadriculado que, iso si, mollan o papel. É igual; eu enténdome ben. Ós cachos tamén asubío ó estilo Morricone e canto temas de Elvis Presley mentres bailo sobre a arañeira do principio.
.jpg)
Sei finxir que o universo cae sobre min e que as estrelas brillan incluso detrás das nubes negras. Agora, cada quen que pense o que queira. A min chégame con completar un poema de tan só tres versos. Para que vou escribir un soneto? Se mesmo no primeiro verso soltei xa todo o sentimento que levo dentro. E canto coma un xílgaro desde a gaiola colgada da trabe da esperanza. E bailo coma un bolboreta ou papoia pendurada desde a flor amarela dunha toxeira.
Nacín pola beira esquerda do río Arnoia cando pasa por Baños de Molgas. O seu leito pasa por varios lugares máis, pero a min só me interesan os da miña infancia. Porque fun neno nos tempos aqueles nos que, a neve, facía desbordar o río e, a seca, facía secalo. Todo moi simple, todo moi sinxelo. Era a lei da natureza. Agora tan só contemplo as súas augas mansas e, ós cachos, bambeo ou abaneo sobre a arañeira da miña esperanza.
A miña esperanza é moita, principalmente cando sei que unha cousa leva á outra e que todo queda despois escrito nos versos do poema, no tempo da nostalxia e nos latexos da señardade.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 16 de agosto de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario