Para saber quen vai, quen vén (ou quen vén e vai) hai que axexar o horizonte. Non me importa facelo. Xa estou niso. E vexo como unha moza aparca un coche negro, mentres dous ou tres de diversas cores pasan veloces pola rúa. Vexo como me traen o café e me demoro uns segundos en preparalo, mentres todo o meu corpo empeza a soltar pingas de suor con certa anormalidade. Non adoito suar tanto. E menos cando, na cafetaría, hai aire acondicionado.
Ás veces súo de angustia, pero nada me angustia. Acostumo suar algo (só algo; non son de moito suar) cando fago algún esforzo moi físico, mais tan só estou escribindo. Súo cando certos pensamentos se me acumulan, se me amorean e non sei moi ben como clasificalos ou distribuílos ou espallalos ou como resolvelos.
Vai unha pomba peteirando por debaixo das mesas e vén un cliente con ansias dunha auga fresca. Vai outro cliente con dirección ó bochorno, ó requeimón e vén unha moto facendo ruído. E como diría Andrés do Barro: “vai, vén, vai e vén do dereito e do revés”. Ir e vir, tornar e volver era a ladaíña que usaba sempre miña nai cando nos queixabamos de que os regos das fincas que estabamos cavando non remataban nunca. “Veña, que só queda ir, vir, tornar e volver”. Ante isto, a verdade era que lle dabamos con ansia para rematar axiña.
Vai a luz da habitación disipándose, esvaecendo para que a intimidade sexa máis íntima, máis agarimosa e para que as neuronas se inchen ata rebentar de desexo. E vén os trapos de farrapeira para que cosan, remenden, enguedellen, aten, xunten, apeguen dous corpos que simulan un, mentres os berros calados ou os silencios sonoros estoupan de gozo ata quedar esgotados. Quen vai?: A esperanza. Quen vén?: A realidade.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 16 de agosto de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario