Lin con ansia. Lin ás présas. Lin para rematar o libro. Remateino. Vencía mañá a data do seu préstamo e xa o podo entregar. O marcapáxinas de Baños de Molgas xa o instalei no seguinte, un castelán. O que rematei era en galego. Desexaría que todos fosen en galego, pero tamén recoñezo que hai escritores en castelán que merecen ser lidos. Realmente na lectura non distingo as nacionalidades. Non son coma aqueles que non queren que se compren produtos cataláns por ser precisamente iso... cataláns. Deixo este tema que non compensa polo meu parecer.
Agora que rematei o libro quedei algo así coma liberado do compromiso. Do compromiso da non renovación do préstamo. Que podía perfectamente renovalo e non ler con tanta rapidez. Pero sempre penso nos futuros lectores, que ó mellor igual hai alguén esperando por el. Certo, ó ser un libro galego intúo que non, que non hai moitos encargos de reserva e que cando o deixe nos estantes da biblioteca, mesmo podo velo alí de seguido, sen que ninguén o volva coller ou durante meses sen que o lean. Non quero ser negativo coa nosa lingua, pero... se nin tan sequera a falamos, como a imos ler!
Rematei o libro, e non falando del (retrocedo trinta anos ou máis no tempo para lembrar o lema que lles soltaba ás miñas sobriñas: os libros non se contan, lense; as películas non se contan, vense) e para non cambiar tampouco de tema, sigo coas ansias de lectura que tiven sempre. Porque en cada libro lido as súas historias debuxáronse na miña mente e non era o escritor o que me levaba polas súas páxinas; era eu, son eu o que corro e bailo e vivo a súa historia. Son eu o que vexo ós personaxes, os camiños, as casas, os lugares, mesmo son o que analizo as súas mentes. É tan bonito ler!
Finca Fierro. Barbadás. Luns, 12 de agosto de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario