MÁIS FÚTBOL, POR FAVOR

Estou como quero. Remataron os Xogos Olímpicos e empezou, inmediatamente, o fútbol, a Liga. Sobre os Xogos Olímpicos... ir a eles xa é o máximo, pero, estando, hai que trunfar, senón case é coma se non se fora. Eu creo que, incluso os que acadan as medallas de prata e de bronce, saen algo así coma derrotados. Nos Xogos, quéirase que non, tan só conta a medalla de ouro; o cénit, a cima de calquera atleta, de calquera deportista.

España, nese caso das medallas, e nos demais casos, entendo que fracasou. Todo o que sexa baixar das 22 de Barcelona é un fracaso. Se se alcanzaron esas 22 foi porque se puido. E o obxectivo de calquera persoa, e en calquera actividade, é sempre o de superarse. Todo o que non sexa isto, é un fracaso. En Barcelona 92 acadáronse 13 de ouro. Agora só 5. A diferenza é brutal. Todo isto demostra tamén que, ó deporte, hai que axudalo. Con axudas hai máis recursos, máis actividades, máis dedicación.

Si, fálase moito dos chamados “tiros ó pau”, ou sexa, daqueles que quedaron de cuartos por culpa dunhas décimas, dunhas centésimas, dun gol, dun golpe. Pero a filosofía da vida (ou Hamlet) sempre nos dixo que as cousas son ou non son. E esas décimas ou centésimas acadáronas outros mellores e non hai volta de folla. Resumindo, que moita alegría, moita emoción en algunhas medallas, pero tamén moita decepción naquelas que se intuía que podían ser. Non foron. Xa está. Punto.

Alegría a de hoxe, que xa empezou a Liga e que, para máis aquel, o Celtiña empezouna ganando. Por fin! A ver se este ano non pasamos as apuradas dos últimos. Alegría futbolística para os merengues. Eu mesmo recoñezo que, co cadro de xogadores que ten debería ganar a Liga xa nas festas de Nadal. Non obstante, están a queixarse xa dos presuntos 72 partidos que xogarían se chegan á fin de todas as competición. As queixas esas son moi fáciles de evitar: deixarse eliminar e xa non se esgotan tanto. Pobriños.

72 partidos en once meses. Un ou, como moito, dous adestramentos en días quizais alternativos; cando o obreiro, o labrego, o da hostalaría, o peón de albanel e un longo etcétera botan horas e horas diarias por saldos de miseria. Hai queixas que rebentan, que merecen unhas labazadas e que van en contra mesmo do seu propio benestar, pois imaxino que, coma min, pensarán moitos e, claro, ante isto, a afección ó fútbol non pode ser a que era. Porén, e imitando a Aute: fútbol, fútbol, fútbol, máis fútbol, por favor.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 17 de agosto de 2024