O FÍO DO NOBELO

Deixei que o fío pendurase do nobelo para que zurcise un pouco a miña ansiedade. Ó mellor tamén ten que coser as esperanzas. Porque a ansiedade é moita e o tempo corre á présa. Tan ás présas que o poema cada vez é máis curto e o berro máis longo. Moito máis longo. A esperanza, hoxe, é un remanso, unha vaira de paz, pero poida que non tarde en volverse remuíño de batallas perdidas e de circunferencias cadradas.

Deixei que o fío se alongase máis alá do sedeño para que abarcase todo ese desexo que pesa coma un carro cargado de centeo. Por moito que rime unha palabra coa outra, o nobelo queda, a cada pouco, desfeito. Sempre haberá anhelos, devezos, afáns que se deiten no sofá das ambicións nocturnas. Nesas ambicións de querer, querer e querer, sen saber moi ben se o tempo se estanca ou corre cada vez máis ás présas.

Deixei que o fío remendase unha ladaíña cun responso, un berro cun suspiro, unha ollada cun xesto, unhas palabras cuns feitos, un asubío musical cun tambor de lata, unha luz en penumbra cun latexo de tormenta, con moitos latexos tempestuosos. Porque hai treboadas que atormentan, que asolagan, que anegan, que se impoñen ó silencio con moito ruído, con barullo de saloucos, de laios, de xemidos, de suores e dalgún que outro bramido.

Deixei que o fío chegase ó final do nobelo para zurcir, coser ou remendar a miña ansia, o meu berro, o meu ruído que, paseniño, se queda en silencio. Ese silencio no que a esperanza forma outro nobelo coas cores do arco da vella. Agora deixo que o fío me cosa a boca por un tempo.

Café Kibu. A Valenzá. Luns, 26 de agosto de 2024