O queixo de ovella era seco. Ó
mellor era de vaca. Aínda que Eduardo Varia Duato pensaba que era unha mestura
de vacún e ovino. É igual; el prefire o xamón, o xamón de porco. Todas as
noites corta unhas boas lascas e cea con elas. Por enriba, iso si, que non
falte unha cunca de caldo. E aquí si que é verdade que lle dá igual que sexa de
verza do país, de verza branca, de repolo, de grelos ou de calquera verdura.
Eduardo Varcia Duato, ante o caldo, é outro home na mesa. Non respira, non
fala, non mira a televisión, non lle rosma á familia; tan só come no caldo.
Bufa, resolla, pero non acouga; teno que comer case fervendo. E a poder ser coa
graxa nadando á de riba. E nin así se lle revolve o estómago. Claro que tamén é
verdade que lle miga codias de pan centeo. El mesmo di que é para que abranden,
xa que o pan centeo, ó mellor, é moi capaz de ter xa oito días. Cocen o pan no
forno veciñal e, claro, adoitan facer fornadas para unha semana, pois non van
quentar o enorme forno todos os días. Eduardo Varia Duato arrouta e queda tan
pancho.
Café Aitana 39 da Valenzá. Martes,
28 de xaneiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario