Leite de cabra, asubío de pardal e
ruxerruxe no silencio. Quen lle canta a aquel neno? Mira que querer disparar un
obús cun simple tirapedras! Hai que ser lambóns e furabolos para pensar que o
espírito maligno, no fondo, é un personaxe bo, un personaxe que se enrosca por
entre as mangas dun xersei cheo de oitos. Orella de burro, rabo de can e
semente nunha estrada. Cómo pensas que eu penso que o río Arnoia é aquel que
nace, corre e morre en Baños de Molgas. Todo en Baños de Molgas. Como se as
troitas acougasen na Pitediña e as
tartarugas esprintasen no Río Vello ou
no mesmo Barricobos. Hai que mirar
cara adiante se non te queres mover; para mirar para atrás teste que revolver.
Ai raio de home, que pensamentos máis estraños ten hoxe. O río da vida asenta
no espíito maligno que se acochaba por entre os amieiros de Portugalego, ou da Tapada Nova. Catro nenos nadaban en pelotas nas frías augas do río
de Tioira á altura do Río de Vide,
mentres un quinto roncaba durmido no alto dunha toxeira. Hai que ser papamoscas
para tirarse nunha toxeira!
Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado,
8 de febreiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario