Hai chamadas telefónicas que
emocionan, que enchen de orgullo. Teño un fillo que se chama Alán. Teño unha
sobriña que se chama Iria. A sobriña que se chama Iria está preñada. Un día
déuselle por chamarme, toda apuradiña, para pedirme permiso para o uso do nome
Alán, é dicir, que lle quería chamar ó seu carrouchiño Alán. E noteina un pouco
coitada, case con medo á miña negativa. Tardei un chisco en contestarlle porque
notaba algo húmido nos ollos coa emoción. O detalle do nome do meu fillo, máis
o detalle de consultarme (e ser o primeiro en sabelo!, xa que nin ós seus pais
llo dixeran) foi algo así coma un nó na gorxa e coma un goce no pensamento. Non
tiña nin porqué consultarme (o nome dun cativo téñeno que escoller os pais; nin
avós, nin padriños, nin rabo de gaitas). Pero fíxoo e iso encheume de orgullo.
Logo, con máis parsimonia, xa pensas nese nome céltico na boca dos madrileños
(os futuros pais son de alá e viven alá) cando chamen polo rapaz. A harmonía
(significado do nome) dos, agora, dous cativos xa se deitou no meu corazón.
Grazas, sobriños.
Café Oren Express da Valenzá.
Xoves, 30 de xaneiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario