“Os pais medran despois de
morrer”, opinión de Carlos Mella no seu libro Memorias dun ninguén. E canta razón ten! Ás veces xa medran incluso
cando non se defenden por si mesmos. Porque pensas que é incrible que, despois
do que fixeron por un, non se desenvolvan como antano. É neses pensamentos
cando os proxenitores se agrandan e cando entendes realmente o significado do
amor de pais a fillos. Ata eses momentos, eran uns simples pais que miraban por
ti porque era lei de vida, incluso algunhas veces che daba un pouco de rabia
que estiveran sempre tan encima dun, tan pendentes dun. Agora, cando non poden
mirar por ti ou cando faltan, é cando realmente os botas de menos. Agora
entendes as súas loitas, os seus sacrificios. E iso sen poñerme a analizar os
tempos nos que viviron, nin a situación, nin o país. Dicir que se arrastraron
por un é pouco. Espero, confío e desexo que saiban que, despois de mortos,
medran a máis non poder. Creo que o saben.
Café Paco Paz de Ourense.
Mércores, 8 de xaneiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario