Chove
no raio de sol que cae sobre a cara escura da lúa. Chove. Uns anteollos están
colocados ó revés nunha mesa. Sen dono. Sen dono os anteollos e sen dono a
mesa. Soidade nun comedor calquera. Chove. O ruxerruxe do vento escóitase ó
outro lado dos recordos, de cando o tempo estaba cheo de ruído e o mar bailaba
unha muiñeira galega. O tempo é aquel instante que pasa. Sempre pasa. Nunca se
detén. Chove. Chove sobre unha rúa asfaltada e chove sobre unha beirarrúa
acimentada. É dicir, que están ben arranxadas. Nunca tal se vira nunha cidade
que lle daba as costas ó mar. Agora mesmo, non sei se tiña mar. Tan só oía o
ruxerruxe das ondas, mais cría que era o rúido dos soños, de cando un durmía a
perna solta por entre os piornos. Chove. Chove sobre o silencio dunha alfombra
que voa sobre os tellados dunha aldea perdida e sobre as árbores de moitas
carballeiras. Chove sobre Aladino.
Cafetaría
do pavillón dos Remedios de Ourense.
Sábado,
4 de xaneiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario