Baile
de salón na punta dunha galla dun carballo. Aínda que non sei se non será dun
castiñeiro. É igual. O caso é bailar. Si, pero quen sobe ata alá arriba. Se
aínda fora un rapaz. Mais xa non son un crío. Tampouco é que me sinta vello,
pero non teño aquela axilidade dos quince anos. Ou dos dezaseis. Agora, con
setenta e pico, en certas cousas, tan só a cabeza vale para dar ordes. Non obstante,
como se adoita dicir, do dito ó feito vai un treito. Creo que podo chegar a
aquela galla de carballo ou de castiñeiro para poñerme a bailar, agora que,
cando o intento… non hai tu tía. Nin tan sequera alcanzo as primeiras pólas. A
forza física vai no quinto inferno. A mental aínda está presente. Emporiso, a
mente non fai as cousas, tan só pensa. É igual. Como soñar é bonito, eu sempre
soño que podo alcanzar o inalcanzable. Unhas veces consígoo e outras non. A ver,
son coma calquera mortal!; que cando cospe, ás veces babállase; que cando fala,
ás veces recorda; que cando actúa, ás veces erra; que cando soña, ás veces
esperta. É igual; gústame dicir o que penso, aínda que moitas veces no sei como
dicilo. Se o digo en verso, escríboo en prosa. Se leo teatro, vexo unha
película. Se penso nun verme luceiro, atópome cun caracol a ritmo lento. De
todas formas, é igual; son coma calquera mortal.
Café
Brétema da Valenzá. Venres, 17 de xaneiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario