Os fillos dan traballo e causan
crebacabezas, pero quéreselles a morrer. Emporiso, hai momentos nos que non
queda outro remedio que poñerse duros ou, polo menos, facerse o duro. E lánzaslle
ameazas a eito, con tanta rotundidade que nos lles queda outra que facer o que
se lle ordena. Inocentes! Mal pensan eles que se seguiran teimudos e aguantaran
un chisco a bategada, ese amor de pais sería o causante do futuro perdón.
Quéreselles a morrer. Máis de cando en vez é bo amosarlle polo menos un lado da
cara chea de xestos duros, impertérritos, aínda que no outro lado as faccións
colguen fláccidas e debuxen incluso ese cariño, ese amor que se sente por eles.
Amosémoslle o lado escuro da lúa, pero sen perder a calor do sol do outro lado.
Mais qué duro é facerse o duro con eles. E canto doe! Queda un máis fundido có
propio sacrificado. Imaxino que co tempo entenderán todo, pero ata ese momento
seremos os malos da película. É igual; que todo sexa polo seu ben.
Café Paco Paz de Ourense.
Mércores, 22 de xaneiro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario