Acabo de rematar o libro “O tren
pasa primeiro” (2005), de Elena Poniatowska. A verdade é que se me fixeron
amenas as 506 páxinas das que consta. Nelas retrátase moi ben parte da historia
de México e da loita dunha persoa polo ben dos demais.
CONTRAPORTADA:
“Tiven fame e frío, sentín que
ningún lume, ningunha aperta me quentarían, pero sei que se un só home loita e
non se deixa morrer, a vida vale a pena”
Este era un home que naceu nun
pobo do sur de México. Nunca sairía del, pero un día o tren pasou fronte ós
seus ollos e no ruído desa máquina escoitou o relato da súa vida; soubo o
porqué da indomable ansia de saber que o empurraba sempre máis alá dos seus
límites. E en efecto, a Trinidad Pineda Chiñas, o persoeiro central desta
novela, o tren levouno a todo: a lugares que nunca imaxinou, a incontables
saberes, oficios, persoas, posibilidades e, sobre todo, ó instante en que lles
falou ós seus compañeiros ferroviarios con tal ardor e convicción que os
converteu en vangarda da loita dos traballadores. E puxeron de cabeza ó país e
ó réxime.
O tren é a vida. E se ser ferroviario
é asunto de homes, ningún deles é nada sen as mulleres. Nais, esposas, mestras,
amantes, rieleiras, transitan por
estas páxinas con poderosa presenza, coa forza inabarcable que latexa dentro de
cada unha. Son o que os homes non alcanzan a ser, ou nin sequera imaxinan.
SOLAPA DA PORTADA:
Para saber a vida da escritora
Elena Poniatowska, remito ó lector ó relato titulado LEONORA
No hay comentarios:
Publicar un comentario