Tres
pasos para adiante e catro para atrás. Así avanzan as promesas dos que sempre
queren ganar. Os que se presentan a algo. Na nosa sociedade, xeralmente, os
políticos. Ruxerruxes. Promesas. Trapalleiros. Pero valen para enganar. Teñen
boa labia. Sóbense ó púlpito máis alto e cospen restras de desexos, de obras,
de leis. E acenan coas mans. E deixan ver sorrisos de Profident. Aínda que
despois, a algúns, lles caian os dentes ante os golpes, os sopapos de certos
erros. Mais non cansan, nin escarmentan. Nin aprenden. Porque volven unha e
outra vez. Volven subir ás tribunas para máis ruxerruxes, para máis promesas e,
claro, para máis trapalladas. Pasa o tempo e xa son dous pasos para adiante e
catro para atrás. Todo vai de mal en peor. Emporiso, non conseguen asumilo.
Sempre lle botan a culpa a alguén. Poden levar anos mandando que son incapaces
de corrixir un erro dos anteriores. E como son incapaces, si son capaces de
lles botar a culpa a aqueles. Fano con tanta confianza que non lles importará
incluso botarlles a culpa ós “roxos”, por exemplo. E ollade que xa choveu. É
igual; alguén ten que facer de cabeza de turco. Se non son os máis achegados, a
ver!, por que non poden ser os “roxos”. Os tempos, máis ou menos, son os
mesmos. Ditadura. Censura. Inquisición. Cunetas. Volverán as cunetas.
Café
Paco Paz de Ourense. Venres, 20 de decembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario