Si, si, si, se eu vou para
abaixo... ti irás para arriba, digo eu. Conversas de rúa. Agora a xente fala
moito polas rúas. Pero fala en soidade, é dicir, por medio duns móbiles que
están a rebentar coa convivencia veciñal. Agora xa nin temos amigos. Agora o
noso único confidente é o móbil, ou a taboíña, ou o ordenador. A quen carallo
se lle vai ocorrer que existe a lareira. Moitos xa non saben o que é unha
lareira, o que significan as conversas nas lareiras. Si, si, si, me fui por los
cerros de Úbeda... e volviches polo outeiro do Corno. Pero a persoa que latrica
vai soa pola beirarrúa e un chisco máis adiante outra coa orella pegada ó
móbil. E outra máis, E outra. Ata unha parella, collidos da man, pero coas
outras ocupadas nos malditos móbiles. Incrible! Non estarán falando dos
chourizos colgados do lareiro?. Ó mellor igual quedan a botar unhas risas xunto
á lareira. Andas cen metros e todo son lerias. Pero lerias en soidade. Imaxes
tristes. Imaxes duras. Ai a calor dunha lareira!
Biblioteca da Valenzá. Martes, 17
de decembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario