Quen
di que o fento verde bota fume? Co bonito que é levantar unhas baldosas de
cemento cun aradiño de pau!. Corre. Chouta. Asubía. E quizais o bolígrafo
percorra as liñas dun caderno cuadriculado. Liñas dereitas. Sen comas. Sen
puntos. Sen parénteses. Sen significado. Pero liñas que van ata o infinito e
máis alá. Quen se atreve a gravar o ruxerruxe dun verme luceiro ou dun
sapoconcho na Tapada dos Ferreiros? Co bonito que é subir ós carballos desde os
pinallos dos carros! Berra. Escoita. Chora. Cala. Demo de rapaz, non te me sulfures por
catro trapalladas que che escribo. Non queiras torcer as liñas nin os regos da
túa vida. Nunca penses que un penedo vai rodar para arriba, cando na realidade
non hai ninguén que o empurre. Mira. Xoga. Reza. Perdón, non reces. Para que?
Ama. Odia. Acouga. Aloumiña. Por que non deixas que os teus pensamentos
remansen un chisco no leito da túa infancia? Aínda es moi novo, rapaz, para
recitar todo un poema. Cala. Queda en silencio. Durme, meu neno.
Biblioteca
da Valenzá. Xoves, 19 de decembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario