O SILENCIO DA NEVE

              O silencio da neve é como unha raia que se torce cando atopa un recordo no medio dun soño. A crema, a nata do leite que se forma pola mañá cedo deixa caer un debuxo na cunca dos momentos que nunca pereceron. Xa sabemos que hai momentos que duran sempre e outros que corren ata máis alá do cabo do mundo, ata máis alá do infinito. Quere a risa ser bágoa de can, pero o silencio da neve acouga no ruído das almas que non senten nada. Hainas que non senten. Queda o reloxo da melancolía marcando unhas horas que non aburren, que non cansan, para chegar a un mañá no que a idiosincrasia dun suspiro vai máis alá ca un latexo dun asubío. Aí é nada. Os asubíos poden ser nostálxicos; se van acompañados dun silencio que non se oe. Ás veces saen dos labios con certo ruído e dan a sensación de viaxar pola algarabía dunha tarde calquera. Cando penso que me deito na area do deserto, axiña esperto coa roupa mollada por estar tombado na neve. Nesta tan só hai silencio.

              Biblioteca da Valenzá. Martes, 17 de decembro de 2013