Raza de voitres, de egoístas
espallados pola fervenza da manipulación. Loita a morte entre unha subela e unha
tira, unha correa de coiro para que unha xogada de pasmóns tiren dun carro cheo
de ideas falsas. Hai cargas que pesan moito máis ca un carro de toxos. Aterra
un pensamento retorcido no canto, no bordo dunha folla en branco, polo que a
portada e a contraportada do libro non din nada. Nunca dixeron nada. Soños de
cabestro nun tempo de censura e de aniñar acochados nos buracos da miseria. Hai
buracos que non se cegan nunca e hai miserias que son eternas. Cada quen que
analice a súa nostalxia e verá que sempre hai algún momento no que a vida ten a
memoria envelenada. Sempre correremos cara adiante aínda que nos atopemos con
penedos cheos de remordementos. Os buracos da miseria nunca cegan. Incluso, ás
veces, e co paso do tempo, fanse aínda máis fondos, máis negros. A miseria
sempre foi negra.
Café Viena 17 de Ourense. Luns, 9
de decembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario