A cunca é orixinal. Ten o debuxo
dunha muller manipulando nun móbil. A muller é guapa e achica moito os ollos.
Fixo que ten miopía, pero, quizais por vergonza, non quere usar anteollos. Digo
eu. Ó mellor é un simple xesto que fixo nese momento. Asómalle un fermoso
sorriso nos beizos. Ante isto, a pregunta é sinxela e, por suposto, curiosa:
que estará mirando no móbil?. Aquí temos o gran quid da cuestión; que nos
importa un carallo a fermosura da muller e o seu achicamento de ollos; agora o
esencial do debuxo é o que mira a muller. Que, sinceramente, non pode mirar
nada polo simple feito que nada está debuxado, porque sobre a cunca só vemos a
parte traseira do aparello, do instrumento. Pero o inconsciente noso busca
sempre o que non hai, o prohibido, o inalcanzable, o imposible. Sempre soñamos
coa imaxinación. Que, por certo, é bonito. Non se amosa nada, nada hai, pero
pensamos nesa pantalla invisible ó ver o sorriso da muller.
Café Oren Express da Valenzá.
Luns, 25 de novembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario