Taconea a esperanza e cala a
rebeldía dun suspiro. Noite escura. Corre a inercia pola beira esquerda do río
Arnoia. Anda a modiño o latexo dun corazón ferido pola carreira da Porfía Golpes
nunha sinal de tráfico. É o vento nordés. Quere o pardal ser rabo de gaitas,
pero as rodas dun carro de vacas esmagan, destripan o verme luceiro da aurora.
Árdelle o eixe á parsimonia dun asubío. Chouta unha ra en catro metros cadrados
da Pitediña e o palán golpea a billarda para que corran detrás dela dúas
andoriñas. Baila o rei do polo frito sobre a punta dun aloumiño e canta o
silencio a nugalla dun recordo. Por que temos medo cando oímos o ouleo dun
lobo, cando nel viaxa un momento melancólico? Ou triste. O ouleo arrepía coa
súa tristura, pero é bonito de carallo. Móvense os pensamentos por entre as
lagoas dos tempos de neno e a nostalxia acouga nunha lareira con catro
chourizos e moitas conversas.
Café Oren Express da Valenzá.
Martes, 26 de novembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario