Quedei coa boca aberta de tanto
contemplar o universo. É grande de raio! Está cheo de silencio, de calma, de
sosego. Orbitei por todos os planetas e fixen parada e fonda nun satélite
calquera. Como hai tantos, non sei cal era. A lúa, non, porque esa coñézoa. Xa
estiven alí varias veces. Mentres descansei, oín varios asubíos que rompían ese
silencio. Un sentino tan cerca que ata me meteu o medo no corpo. Pero vin o que
eran... cometas que pasaban a gran velocidade, coma lóstregos acendidos de luz
e cor. Que susto, meu Deus! Quixen seguir un coa mirada, pero non foi posible;
tan só acadei ver un ronsel de luz e, iso si, moita cor. Que bonito! Ata por
isto xa merece a pena o susto, o sobresalto. Cando cansei de asentar, de campar
no satélite descoñecido, emprendín de novo camiño polo espazo sideral para
coñecer novos mundos. Nada, tan só planetas, satélites, cometas e silencio,
moito silencio. Que bonito! Aínda sigo coa boca aberta. É tan grande o universo!
Biblioteca da Valenzá. Martes, 26
de novembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario